Touwtrekken
De Friese uitdrukking “Ze trekken aan een touw” is zonder twijfel ontleend aan de scheepvaart uit vervlogen tijden, toen niet alleen paarden, maar ook mensen schuiten over het water trokken. Als watersportliefhebber en rechtgeaarde Fries, langgeleden neergestreken in Arnhem, moest ik aan de spreuk denken, toen de samenstellers van dit jubileumboek mij vroegen enige gedachten op papier te zetten. Aan dit verzoek wil ik graag voldoen.
Nu zult u zich inmiddels wet afvragen wat trekschuiten met voetbal te maken hebben. Niets, kan ik u zeggen. Waar het mij om gaat is het trekken aan een touw. Wilden de mensen op het trekpad langs de waterkant de schuit voorttrekken, dan was het daarbij belangrijk, vanzelfsprekend eigenlijk, dat er eendrachtig aan een kant van het touw werd getrokken. Aan de andere kant van het touw werd niet getrokken.
Een idealere vorm om samen een doel te bereiken is nauwelijks denkbaar. Welke clubvoorzitter zal zich tijdens zijn zittingsperiode zo’n ideale situatie nooit hebben gewenst? Ik, als voorzitter van zowel av & ac Hertog Hendrik als s.v. De Paasberg, heb me dat in ieder geval wel vaak gewenst en – zonder in details te treden – in meerdere gevallen ook gekregen.
Een vereniging voorzitten verloopt niet altijd even gladjes. Soms is het een kwestie van vallen en opstaan. Denkt u maar weer aan touwtrekken, maar dan met het beeld dat past bij het touwtrekken onder de noemer van sport en spel. Waar de ene partij om het hardst trekt aan de ene kant van het touw, proberen tegenstanders dat aan de andere kant nog harder te doen. Onverzettelijk trok ik als voorzitter het HH touw en later het De Paasberg-touw naar een richting, die volgens mij het meest gunstig was voor de toekomst van onze voetbalvereniging.
Ik moet me haasten hier op te merken, dat ik daarbij geweldig werd gesteund door medebestuursleden en clubleden die aan hetzelfde eind trokken, omdat ook zij die toekomst in wilden. Maar er waren tegenstanders, die aan de andere kant van dat touw trokken. Ik geef u enkele voorbeelden.
Niet iedereen vond het gepast en noodzakelijk, dat ik bij mijn aantreden als voorzitter de bezem door Hertog Hendrik haalde. Ook ontstond er weerstand tegen de gedachte een “commissie van goede diensten” in het leven te roepen. Deze commissie had zich ten doel gesteld het oude zeer tussen de vereniging en de Gemeente Arnhem in de personen van wethouder J. van Hensbergen en vertegenwoordigers van de dienst Cultuur, Educatie en Sport weg te nemen. En waar de gemeente eerder halsstarrig aan de andere kant van het touw had getrokken, kwam zij meer en meer naar onze kant op om uiteindelijk na veel samenspraak een oplossing voor een jarenlang conflict over de streep te trekken: door fusie en verhuizing een schone lei.
Verhuizing? Weg van Valkenhuizen en de Beukenlaan? Onmiddellijk verhieven enkele tegenstanders hun stem en begon het getouwtrek opnieuw. Minder moeite hadden de leden van Hertog Hendrik met een fusie, hoewel Vitesse 1892 gevoelig lag. Toen de ledenraad van deze beoogde fusiepartner de vergevorderde plannen dwarsboomde, kwam een vlotte fusie met v.v. GOVA tot stand. En zie: alle leden van HH trokken aan een touw. En niet alleen zij; ook de leden van GOVA bleken dat te hebben gedaan.
Nadat aanvankelijk aarzelingen steeds meer werden weggenomen, konden de leden van beide verenigingen zich ook vinden in onze nieuwe locatie aan de Vondellaan op de Paasberg. Hoewel er veel ge- en verbouwd en aangepast moest worden werd het nieuwe thuishonk van de fusieclub, die inmiddels de voor de hand liggende naam s.v. De Paasberg had gekregen, door de leden geaccepteerd en gewaardeerd.
Er zijn meer voorbeelden van feiten en feitjes van moeizaam touwtrekken. Natuurlijk ging het daarbij ook om de touwtjes strakker aanhalen. Daar is niks mis mee; om een vereniging bestuurbaar te houden kun je als clubbestuurder daar niet om heen.
Nu ik na 5 jaar de voorzittershamer heb neergelegd kan ik terugkijkend zeggen, dat ik het genoegen heb gehad samen met veel anderen aan een touw te hebben mogen trekken en dat ik – ook weer samen met veel anderen – bij de partijtjes touwtrekken de voeten flink in de grond heb kunnen drukken. En het resultaat? Een vereniging, die springlevend is ook al is ze al negentig jaar oud.
Dank je wel voorzitters, die mij voorgingen en mij op weg hebben geholpen de vereniging verder te ontwikkelen en dank je wel mensen van binnen en buiten de vereniging, die samen met mij aan een touw hebben getrokken en hun voeten in de grond hebben gepoot.
Gefeliciteerd bestuur en leden van s.v. De Paasberg met dit opmerkelijk jubileum. Veel succes voorzitter Mart Gerrits voor de komende jaren. Houd het touw stevig in handen en zorg dat iedereen met jou aan een kant staat.
A.J. Haanstra,
oud-voorzitter s.v. De Paasberg,
voorzitter van de Stichting Vrienden
van s.v. De Paasberg
Voorwoord Mart Gerrits
1999 – Het doet mij een genoegen om een voorwoord te mogen schrijven. Statutair gezien is SV de Paasberg een van de oudste clubs in Arnhem maar als fusieclub zijn we pas enkele jaren oud.
Toen ik de voorzittershamer overnam van Anne Haanstra was ik eerst twee jaar 2e voorzitter en daarvoor enkele jaren voorzitter van de GOVA en heb daardoor de hele fusieperiode van dichtbij meegemaakt. We kregen door die fusie de kans om op het prachtige sportcomplex de Paasberg te gaan voetballen, persoonlijk vind ik ons complex een van de mooiste in Arnhem.
Omringt door bomen liggen een paar prachtige velden, lekker in het dal uit de wind. Welke voetbalclub heeft een eigen sporthal ter beschikking waarin bijvoorbeeld de jeugd de hele winter door kan trainen en voetballen, de Braeve Hendrikken hebben daar hun feestburcht, kortom een prachtig complex.
Toen de fusie een feit was hadden we alles bij elkaar dertien elftallen waaronder enkele jeugdelftallen. Maar zoals altijd na een fusie komt er even een terugslag, dat was door de hele club heen te zien maar het duidelijkst bij de jeugd, maar gelukkig hebben daar enkele mensen de schouders onder gezet. Nu vijf jaar later hebben we achttien elftallen, en een weer opgebloeide jeugdafdeling met zelfs enkele elftallen dubbel bezet. De Paasberg is ook een van de weinige clubs die al jarenlang achter elkaar damesvoetbal heeft.
Drie seizoenen terug is er ook een zaterdag afdeling opgestart en zijn we een volwaardige zaterdag- en zondagclub geworden. We hopen als bestuur alleen dat de zondag op een iets hoger plan komt te voetballen, want een club als De Paasberg zou toch wel minimaal in de 4e klasse moeten voetballen. Als de zaterdag dan lekker bovenin de 3e Klasse meedraait, en eens een keer een periode meepakt, dan gaat het sportief gezien ons allemaal voor de wind.
Als de club blijft groeien zoals nu dan moet er toch zachtjes gedacht worden aan een ledenstop, op de zondag is er nog ruimte voor een elftalletje maar dan houdt het ook wel op. Er wordt ook naarstig gewerkt aan twee nieuwe kleedkamers, het streven is om deze voor het begin van de competitie klaar te hebben zodat niemand hoeft te wachten op een kleedkamer.